یادداشت فرزند شهید طباطبایی نسب برای هزاران فرزند شهید بی‌نام و نشان؛
بسمه تعالی
اصلاح نگرش در جامعه ایثارگری
برای هزاران فرزند شهید بی‌نام و نشان
برای همه ما درس‌هایی که از دوره کودکی آموخته‌ایم ماندگارتر و شیرین‌تر است. یادم هست در کلاس اول ابتدایی معلم‌مان خانم گیتی زنده‌نام، همسر مکرمه شهید آبشنا سان بودند. در کنار همه مادرانه‌ها و مهربانی‌های این معلم دوست داشتنی، خاطره کلاس‌های دیکته ایشان همیشه با من همراه است. برخلاف رسم رایج آن دوره، ایشان درس‌های مهم زندگی را در قالب کلمات و جملات کوتاه و ساده به ما می‌آموخت. او به آرامی می‌خواند و ما به آرامی می‌نوشتیم و این درس‌های زندگی را مشق می‌کردیم. من اولین بار این شعر را در کلاس دیکته آموختم که «گیرم پدر تو بود فاضل، از فضل پدر تو را چه حاصل...»
سالها گذشت که معنای این شعر را که ریشه در آموزه‌های اخلاقی اسلامی دارد را بهتر درک کردیم. و حالا چند وقتی است در رسانه‌ها و مجامع شاهد بروز یک عنوان جدید و غریب برای یک قشر از جامعه ایثارگری کشور هستیم. عنوان «فرزندان شهدای شاخص» که این روزها زیاد به چشم می‌خورد. حضور در محافل و مراسم‌های ملی و عکس یادگاری با بزرگان و مسئولین و نمایندگی جامعه بزرگ فرزندان شهدا از ویژگی‌های این عزیزان است.
بیانیه‌ها و موضع‌گیری‌های این عزیزان در امور سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و حتی صنفی در خبرگزاری‌ها و رسانه‌ها به چشم می‌خورد که متاسفانه گاهی اوقات مورد سوء استفاده جریان‌های سیاسی هم قرار می‌گیرند.
هر چند این عزیزان از سرمایه‌های انقلاب و کشورند ولی نمایندگی فرزندان شهدا با این برادران و خواهران نیست و تلخ‌تر اینجاست که گاهاً فقط صدای این عزیزان شنیده می‌شود تا فرزند یک شهید بی‌نشان. شاید همت‌ها و باکری‌ها و خرازی‌های بی‌ادعا، فکر این را هم نمی‌کردند روزی «سردار سرلشگر پاسدار» خطاب شوند و بین شهدای گمنام و بانام فاصله بیافتد حتی بین فرزندان شهدا هم تفاوت ایجاد شود.
شاید برخی این حرف‌ها را به حسادت‌های بچه‌گانه برداشت کنند ولی واقعیت این است که عنوان فرزندان شهدای شاخص عنوان درستی نیست. پیشنهاد می‌کنم به جای فرزندان شهدای شاخص به فرزندان شاخص شهدا بپردازیم که این خیلی بهتر است. با این اصلاح نگرش، شاید هزاران فرزند شهید بی‌نام و نشان در جامعه ایثارگری هم دیده شوند.
