پایگاه فرهنگی مذهبی شهدای رضوان

تا شهدا؛ یکی دو روز قبل از عملیات «رمضان»، برای شناسایی منطقه پاسگاه زید عراق، شبانه همراه مسئولان اطلاعات و عملیات تیپ راهی آنجا شدیم. قدم هایمان را با احتیاط برمی داشتیم و بافاصله پشت سرهم راه می رفتیم. تقریباً به 300 متری میدان مین عراقی ها رسیدیم. معبر گردان صاحب الزمان (عج) در مقابلمان بود. بچه های اطلاعات که جلوتر از ما حرکت می کردند، ایستادند. منوری در دل آسمان روشن شد و همه بچه ها بلافاصله روی زمین نشستند. نیم ساعتی طول کشید و کسی بلند نشد. حدس زدم اتفاقی افتاده که حرکت نمی کنند چراکه شناسایی نباید این همه طول می کشید.

آقای «رستمخانی» که جلوتر از من بود؛ بلند شد و رفت تا سروگوشی آب بدهد. زمان زیادی طول کشید و خبری از او نشد. با خود گفتم: «ای بابا! تو دیگه کجا رفتی؟» فکر کردم نکند عراقی ها بلایی سرش آورده باشند. خواستم بلند شوم و جلوتر بروم. سر جایم نیم خیز شدم و دوباره نشستم. ترجیح دادم کمی دیگر منتظر بمانم. همان لحظه صدایی از پشت سرم شنیدم که با لهجه غلیظ عربی گفت: «تَعال، تَعال»
اولش فکر کردم رستمخانی دارد مرا امتحان می کند. با خودم گفتم: «توی این اوضاع این هم شوخیش گرفته.»

یک دفعه سنگینی دستی را روی شانه ام احساس کردم. تنم «گُر» گرفت و موهایم سیخ شد. تفنگ به دست، روی زانو نشسته بودم. سر برگرداندم و نگاهش کردم. هوا تاریک بود و نمی شد قیافه اش را دقیق تشخیص داد. از روی هیکل چاقش فهمیدم که عراقی است. دست دراز کرد و خواست اسلحه ام را بگیرد که با قنداق تفنگ محکم به صورتش کوبیدم؛ روی زمین افتاد و ناله کرد. دستور بود که اگر با عراقی ها برخورد کردیم، درگیر نشویم و سریع منطقه را ترک کنیم. منتظر نماندم و با سرعت تمام، طرف خط خودمان دویدم.
دیگر نای راه رفتن نداشتم. قدم هایم را به زحمت دنبال خودم می کشیدم. نزدیک خط خودمان که رسیدم، ایست دادند. یک لحظه شک کردم. با خودم گفتم نکند اینجا خط منافقین باشد. فکرم درست کار نمی کرد. ایستادم و تمرکز کردم

منور زدند و منطقه روشن شد. یک لحظه برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم؛ چندنفری از فاصله دور شلیک می کردند و به دنبالم می دویدند. زیر نور منورها، کانال را دیدم. آمدنی از داخل آن رد شده بودیم. از روی کانال پریدم و داخل سنگر تانکی پناه گرفتم. آن منطقه را خوب می شناختم. هر چه فشنگ داشتم به طرف عراقی ها شلیک کردم و وقتی نزدیک شدند، ضامن نارنجک ها را کشیدم و پرتاب کردم. همین که روی زمین خوابیدند، بازهم برگشتم و دویدم.

چند دقیقه بعد، برگشتم و دیدم که خبری از آن ها نیست. ظاهراً که منصرف شده بودند. دیگر نای راه رفتن نداشتم. قدم هایم را به زحمت دنبال خودم می کشیدم. نزدیک خط خودمان که رسیدم، ایست دادند. یک لحظه شک کردم. با خودم گفتم نکند اینجا خط منافقین باشد. فکرم درست کار نمی کرد. ایستادم و تمرکز کردم. ایست دادند. باید رمز را می گفتم. ایست بعدی را دادند. با صدای بلند گفتم: «آشنام»
گفت: «آشنا کیست؟»
 جواب دادم: «یا صاحب الزمان (عج)»
 گفت: «یا مهدی»
جواب دادم: «ادرکنی»
این رمزمان بود. نگهبان ها جلو آمدند و مرا بوسیدند. خیال می کردم احتمالاً بچه ها را گرفته اند و فقط من مانده ام. نزدیکی های اذان صبح، به سنگر بچه ها رفتم و دیدم که با لهجه اصفهانی صحبت می کنند. تازه فهمیدم که به مقر لشکر 8 نجف اشرف آمده ام. بعدازاینکه نماز صبح را خواندم، یکی از بچه های اصفهان، مرا با موتور به محور خودمان برد. وقتی به قرارگاه رسیدم، هوا دیگر روشن شده بود. باد پرچم ایران را که روی سنگر محورمان زده بودیم، تکان می داد. احساس خیلی خوبی بهم دست داد. حس پرنده ای را داشتم که از قفس آزاد شده. شادترین لحظه عمرم تا به آن روز بود. همان موقع آقای رستمخانی را دیدم که جلوی سنگر ایستاده. وقتی مرا دید، ذوق زده شد و به طرفم آمد.

 پرسید: «تو زنده ای؟ خداروشکر! ما فکر کردیم مشکلی برات پیش آمده.» از دیدنش خوشحال شدم و او را بوسیدم. با دلخوری گفتم: «شما که نامردی کردین و منو تنها گذاشتین. پس کجا رفتین یهو؟»

لبخندی زد و گفت: «وقتی جلوتر رفتم، با دوربین نگاه کردم و دیدم گشت های عراقی آمدند و در سنگر تانکی که جلوتر از سیم خاردار بود، کمین کردند و ما را می بینند. تو که دویدی، عراقی ها دنبال تو آمدند و ما را رها کردند. خیال کردند تو فرماندهی و در حال فرار هستی ما هم از فرصت استفاده کردیم، بی دردسر راهمون رو گرفتیم و برگشتیم.»